دو سناریوی دشمن در برابر کشور

بوشهرنیوز- دشمنان مستکبر با تحریم‌های فلج‌کننده به دنبال این هستند که مردم نتوانند کاری انجام دهند و نیازمند و وابسته شوند، البته دشمن سخت در اشتباه است زیرا مردم ایران در جنگ تحمیلی و برهه‌های مختلف نشان دادند که فعال هستند.

امروز دشمن می‌خواهد عنصر «فعالیت» را از مردم ایران بگیرد، تحریم‌‌ها وقتی موفق خواهد بود که تأثیر آن در باور مردم رسوخ کند بنابراین نباید بگذاریم هر باور غلطی که مانع تحقق اهداف انقلاب است، وارد فکر و ذهن مردم شود.

زمانی عده‌ای باور داشتند با تکیه بر غرب می‌توان مشکلات را حل کرد اما امروز دیگر این باور وجود ندارد، حتی خوش‌بین‌‌ترین افراد به غرب هم می‌گویند نباید به آمریکا اعتماد کرد، هرچند اگر این بی‌اعتمادی به غرب در زمان خود رخ می‌داد کمتر هزینه‌ای بابت آن پرداخت می‌کردیم‌.

مشکل اینجاست که برخی اقدام و تحلیل لازم را انجام ندادند، اگر در آینده نیز تحلیل درستی نداشته باشیم مرتکب خطا خواهیم شد و باید هزینه آن را پرداخت کنیم.

وظیفه مسئولان و مردم این است که اگر مقام معظم رهبری مطلبی را در زمانی فرمودند آن را وظیفه خود بدانیم و با منطق و دلیل آن را برای جوانان بیان کنیم تا عملیاتی شود.

امروز موضوعات فراوانی در جامعه وجود دارد که باید ابتدا ابعاد آن برای خود اثبات کنیم و بعد با شیوه اقناع آن را بین مردم ترویج دهیم.

امروز دشمن بر روی موضوعات خاص سرمایه‌گذاری می‌کند که باید نسبت به آن روشنگری صورت گیرد، دشمن بارها این موضوع که «مردم ایران؛ بیایید گفت‌وگو کنید، ما اهل جنگ نیستیم» را مطرح می‌کند، ادعایی واهی که با هدف خاصی دنبال می‌شود.

برای مقابله با نقشه دشمن ابتدا باید پازل آن را تحلیل کنیم، اینجاست که کار فرهنگی و تحلیلی شکل می‌گیرد و باید اقدامات عملیاتی را آغاز کرد.

دشمن فشار حداکثری بر کشور را اعلام و اعمال می‌کند و ابایی هم ندارد، او هر آنچه توانسته بر ایران فشار وارد کرده است؛ حتی مقام معظم رهبری و وزیر امور خارجه را تحریم کرده و می‌‌خواهد به هر قیمتی به هدفش که عقب‌نشینی ایران است، دست یابد اما زهی خیال باطل.

دشمن دو تاکتیک و دو ترفند دارد، یک هدف دشمن اعمال فشار برا‌ی دریافت و تعهدات جدید است که این بخش را با عنوان «مذاکره» پیش می‌برد.

هدف دوم دشمن فشار حداکثری است، در این بخش ادعا می‌کند به دنبال جنگ نیست و طرفدار گفت‌وگوست تا ما اقدامی انجام ندهیم، ضمن اینکه یکطرفه فشار آورد و اسم آن را هم می‌گذارد «جنگ نکردن»!