عدم برخورداری از روحیه جهادی و خانه نشینی آقای رییس جمهور

بوشهرنیوز- تفکر جهادی و عمل به آن تنها راه برای حل تمامی مشکلات، چالش‌ها و معضلات است که نبود آن قطعا بحران آفرین است.

در هر کجا که مسؤولان ما به این نسخه شفابخش تکیه کردند، پیشرفت و توسعه را برای کشور و ملت به ارمغان آوردند و هر کجا که فقیر این شاخصه شدند به در بسته خوردند.

در این روزهای کرونایی که همه توصیه به خانه‌نشینی می‌کنند، ظاهرا آقای رئیس جمهور نیز به صورت ویژه به توصیه وزارت بهداشت گوش داده و خانه‌نشین شده است.

امر خانه‌نشینی روحانی و عدم حضوری میدانی او در این بحران و عدم پذیرفتن ریاست این ستاد، تبدیل به اعتراض از سوی برخی نمایندگان و مردم شده است.

البته حسن روحانی در پاسخ به نامه نمایندگان که خواسته بودند ریاست ستاد مبارزه با کرونا را قبول کند، عنوان کرده است که من رصد می‌کنم و هفته‌ای یک مرتبه نیز در جلسات شرکت کنم!

این حرف روحانی را باید مقایسه کنیم با دیگر اظهارنظر!

همان روز آیت‌الله رئیسی، رئیس دستگاه قضا به صورت سرزده به جلسات ستاد فرماندهی مقابله با کرونا می‌رود و به صورت صریح عنوان می‌کند که باید جلسات در عالی‌ترین سطح و هر روز برگزار شود.

اما ریاست جمهوری با وجود اینکه از سوی شورای عالی امنیت ملی اختیار تام به او داده شده، اما در این وانفسا به جای پذیرفتن فرماندهی ستاد مقابله با کرونا، تمام بار را بر دوش وزارت بهداشت بدون اختیارات بالا و امکانات گسترده قرار داده است.

به راستی این نگاه ریشه در چه چیزی دارد، برای پاسخ باید صراحتا عنوان کنیم که ریشه در نگاه جهادی دارد که اگر مدیری جهادی نباشد، در بحران‌ها به صورت دست به سینه به جای خلوتی می‌رود و بار را بر دوش دیگران می‌افکند.

وزارت بهداشت مگر چقدر توان و ظرفیت دارد که بتواند از پس این بیماری منحوس بر بیاید، باید ریاست جمهوری ریاست این ستاد را برعهده بگیرد و دستورات لازم را به دستگاه‌های مختلف بدهد اما متاسفانه عدم داشتن روحیه جهادی باعث خانه نشینی آقای رئیس جمهور شده است.

اکنون تمام گروه‌های جهادی، طلاب و روحانیون، بسیجیان، نیروهای مردمی در خط کمک‌رسانی هستند، پیش از آن پزشکان و پرستاران و کادر درمانی به عنوان فرماندهان در صف مقدم حضور داشتند اما به راستی غیر از زحمت های وزارت بهداشت، چرا خبری از آقای رئیس جمهور نبود؟

با توجه به وجود این بحران آیا حضور هفته‌ای در یک جلسه و سخنرانی کردن کافی است یا باید حضور میدانی و در صحنه حضور پیدا شود.