سوت مسابقه «اشرافی‌گری» مدیران چه زمانی به صدا درآمد؟

بوشهرنیوز- دهه ۷۰ را به عنوان نخستین مقطع بروز خو و منش اشرافی‌گری و مسابقه چپاول و ثروت‌اندوزی پس از پیروزی انقلاب اسلامی می‌توان نام برد، گرچه نام این مسابقه بد، «سازندگی» بود.

نفوذ و رسوخ تجمل‌گرایی از عالی ترین مقام دولت در آن برهه آغاز شد و وی به تمام مدیران و مسئولان و البته عامه مردم توصیه مانور تجمل کرد و دولتمردان وقت پیش از عامه مردم(که نمی توانستند) به این توصیه سردار سازندگی عمل کردند.

سوت این مسابقه حریص و بدون پایان در آن دهه به صدا درآمد و جلوه‌های تازه و جدیدی از «تاجرمدیر» و «آقازاده»‌ها در فضای مدیریتی سیاسی کشور تولید شد.

روی آوردن مدیران دولتی به فعالیت‌های اقتصادی و استفاده از رانت و… لازمه و شرط اساسی این مسابقه ثروت و اشرافیت بود.

این لازمه گاهی اوقات از سوی خود مدیران و گاهی اوقات از سوی همسر، فرزندان و نزدیکان مدیران و مسؤولان کشور دنبال می‌شد.

در این ایام بود که شاهد پدیده «ثروت‌های بادآورده» و «گسترش فساد اقتصادی» بودیم. نتیجه مستقیم ورود در این ورطه در سبک زندگی مسئولان نیز مشاهده شد و به‌تدریج در محل زندگی، خودروی شخصی، دارایی‌های مختلف و حتی اتاق کار آن‌ها تجلی یافت.

هرچند مسابقه کسب ثروت نجومی مسئولان پایان نیافت، اما با روی کار آمدن دولت یازدهم، موج دوم اشرافی‌گری دولتی ظهور یافت. بخشی از مدیرانی که برای مدتی از رأس مدیریت اجرایی خارج‌شده یا بازنشسته شده بودند، به مسئولیت‌های دولتی بازگشتند.

با این تفاوت که در این سال‌ها در کسب‌وکار اقتصادی و تجاری خود نیز جاافتاده بودند و به‌هیچ‌روی مایل به ترک فعالیت‌های شخصی اقتصادی خود نبودند.

از سویی رئیس‌جمهور و مدیران عالی دولت نیز، نیازی به حفظ ظاهر ساده زیستی نمی‌دیدند و آشکارا پای دولت بار دیگر به کاخ‌های رژیم پهلوی در سعدآباد باز شد. تحت عنوان به‌کارگیری مدیران توانمند و کاربلد و به عبارت دقیق‌تر «ژنرال‌ها» طبقه «تاجرمدیران» بار دیگر بر کرسی قدرت رسیدند و هیچ ابایی از اذعان به داشتن ثروت  هزار میلیاردی و فراتر از آن نداشتند.

این اقدامات همانگونه که بالا عنوان شد، در سبک زندگی جامعه تأثیر بسزایی داشت تاثیری که سال‌های سال کشور را درگیر خود کرد و مسیر و روند رو به توسعه و پیشرفت کشور را مختل کرد.

این اقدامات باعث ناامید شدن عامه مردم به ویژه مستضعفان به بدنه مدیریتی کشور شد، البته این ناامیدی و یأس به حق بود چرا که این روش مدیریتی فرسنگ‌ها از خطوط اصلی انقلاب اسلامی فاصله داشت.

این مطلب ادامه خواهد داشت…