حضور زنان در ورزشگاه؛ فرصت یا تهدید؟!

به گزارش بوشهرنیوز؛ موضوع ورود زنان به ورزشگاه در این روزها تبدیل به یکی از اصلی ترین مباحث رسانه ای در ایران شده است؛ آنهم با یک بازتاب جهانی خاص. اما به نظر می رسد این موضوع ریشه در مقولاتی پیشینی دارد که از جمله بحث روابط دختر و پسر است. اینگونه مقولات در جامعه ما،ویژگی­های خاص و غریب دارد که باید به طور ریشه ای و با در نظر گرفتن عقبه تاریخی وجوانب مختلف فکری و فرهنگی و اجتماعیش بررسی شود. همین بحث روابط با جنس مخالف از یک سو این مبحث تا همین چند سال پیش جزء «تابو»های کلامی و فکری،خاصه در عرصه رسانه و مجامع و تریبونهای عمومی بود و کماکان نیز-بعضا- هست.از طرف دیگر همین موضوع چندی است به طرز عجیبی،دستمایه ابتذال همین مجامع و تریبونها و رسانه­ها گشته است.

نوشتن و گفتن در اینباره نوعی سهل و ممتنع است.از طرفی موضوعی کشورشمول،پخش و پلا و نُقل مجلس و نَقل همه کس و همه جاست و از سوی دیگر هنوز در گیر و دار بسیاری از تعارضات و چانه­زنیها  و به قول معروف «من بمیرم،تو بمیری­…»ها گیر کرده و گویی راه برون رفت هم ندارد!

به نظر میرسد،مساله اصلی خود بحث روابط دختر و پسر نیست.آنچه امروز در جامعه ما تحت سوای این بحث گنجانده و طرح میشود،فی­الواقع مباحث ساختاری،اجتماعی و فرهنگی و سیاسی دیگری است که به لحاظ عدم موقعیت طرح –درست یا نادرست- در جایگاه تحت عنوان اصلی خود،جایی بهتر و دیواری کوتاهتر از این مبحث نمی­یابد.

اگر قرار باشد این موارد را ردیف کنیم،به صف طویلی از خواسته­ها،نیازها،شرایط اجتماعی،ویژگیهای مدنی و،خاصیت­های تکنولوژیک،غرایز فطری و امور روحی،روانی میرسیم که پرداختن و شاید حتی یادآوری همه آنها مشکل باشد و غیرممکن.

از بحث ازدواج-حال چه بصورت دایم و چه از نوع موقتش- گرفته تا روند شهرسازی و شهرنشینی و روحیات و خلقیات تزریقی این نوع خاص از مدنیت امروزی،از عرصه بی در و پیکر شبکه جهانی اینترنت و سازه­ها و محافل مجازی با رشد و کمیت محیرالعقول گرفته تا بی نظمی و سردر گمی مهیب ریشه دوانده و مخفی در نظم نوین جهانی و از محدودیت و تهدید سنت-ها و آیین­ها و نمادها و نمودهای مذهبی و آموزه­های دینی گرفته تا…درد فقر و معضل بی هویتی

همه و همه جزء زمینه­ها و مقدمات پیدا و ناپیدای روحیه و به عبارت دیگر فرهنگی است که جامعه و بویژه جوانان را به سمت محیط و اخلاقی میکشاند که مثلا یکی از جلوه­های بیرونی و البته به چشم آمدنی و خطیرش بحثی تحت عنوان کلی و نه چندان رسای «روابط دختر و پسر» است.این بحث را از چندین منظر میتوان نگریست و به بررسی گذاشت.

در آموزه­های دینی­مان اشارات صریح و روشنی در اخبار و روایات داریم که با شدت و غلظت متفاوت به این نکته اشاره داشته­اند.مثلا در روایتی حد گفتگوی مرد و زن اجنبی بیش از سه کلمه،آنهم در حد ضرورت تعیین نشده است.

از این دسته اشارات در آیین­ها و حتی رسوم و سبقه تاریخی اهل دین و مذهب به چشم میخورد.

از سوی دیگر در همین تاریخ دینی،شخصیت­های بزرگی همچون صدیقه طاهره(س)،زینب کبری(س) و سمیه و…هستند که ظهور و جلوه حضور اجتماعی و سیاسی و فرهنگی آنها کاملا جدی و رسا و معتبر است.به نحوی که گاه موجبات تغییر ساختار حکومت و روند هدایت مردم و تغییر مسیر تاریخ را به همراه داشته است.

از سوی دیگر،جهان امروز،با تمام پیچیدگی­هایش،ما را موظف به تفکر ساختاری و برنامه­ریزی بر اساس موقعیت کنونی-با تمام خوبیها و بدیها و تمام مضایق و معایبش- می­سازد.که البته گاه با آنچه در نمادهای آیینی و آموزه­های دینی آمده است سازگار نیست.

همین موضوع «روابط دختر و پسر» هم به نوعی و از جهتی،زاییده تکنولوژی است.در گذشته نه چندان دور و در روزگاری که از مولفه­های مدرن امروزی مثل چت،بلوتوث،ای میل(پست الکترونیک) و سایر فضاهای مجازی خبری نبود این موضوع هم بدین شکل مطرح نبود.گرچه وجود داشت اما ماهیتی نه اینگونه،بلکه کاملا در تحدید و سنتی و البته مقید به بسیاری از قیود و آداب و حتی آیین­ها و مرام ها و حدود بود.

به نظر میرسد حل این موضوع راهی می طلبد که از دل«آیین­ها» ،«تکنولوژی» و قبل از هر چیز «فطرت» انسانی انسان بیرون می­آید.

اما نکته بسیار مهم دیگری که به مناسبت این موضوع قابل اشاره و توجه است،بحث «فهم و معرفت فرهنگ»ی است.به نظر من،مسئولین و نخبگان و سایر اقشار جامعه و اساسا هر کسی و جایی که به این موضوع ربط پیدا میکند که به گمانم تمام آدمهایی باشند که «نفس میکشند» می بایستی این نکته ریشه­ای و اصیل و همه جانبه و لازم را مدنظر داشته باشند که «فرهنگ»سازی مقدمه و موخره و اول و آخر و بالا و پایین هر رفتار منطبق بر نظم-حال هر نظمی،خاصه نظم عقلایی و منطقی- است.به عبارت دیگر و البته ساده­تر و کاربردی،مردم ما و جامعه ما باید اهالی معرفت و فرهنگ و فکر و اندیشه،باشند و من هیچ راهی جز «مطالعه» و دریافت ورودی فکری و علمی- و در این میان صد البته و خاصه«وحیانی»- نمیشناسم تا به این مهم نایل آییم.

بحث روابط دختر و پسر،ابلته با توجه به عوامل،خواستگاهها و ریشه ­ها و کاتالیزورهای حقیقی و مجازی­اش در حوزه­ها و از منظرهای مختلف،بحثی مفصل است که مجالی بیشتر میطلبد.

اما در این مقال و در پایان این نوشتار،قصد دارم به یک پیشنهاد و نکته کاملا کاربردی اشاره کنم و آن اینکه:حدس میزنم اگر جوانان ما اهل «مطالعه کتاب» باشند و تحلیل داشته باشند –هر چند غلط- وضعیت نرمال و طبیعی ارتباطات و تعاملات اجتماعی­شان اینگونه به فساد و فحشا و منکرات هوش و حواس­بر و دل و دین بر آب ده منجر نمیشود.

(ادامه دارد)