جامعه ای رو به زوال

به گزارش بوشهرنیوز- آیا زندگی کردن در جامعه ای رو به زوال و فساد زده که از هم گسیختن شیرازه اش را در همه جا می توان مشاهده کرد لذتی دارد؟ تازه ترین اعداد و ارقام اقتصادی به شدت ناراحت کننده هستند، ولی اکنون که آزادی بیان منسوخ شده و نخبگان در حال تحکیم کنترل خود بر تمام جنبه های جامعه ما هستند، به ما اطمینان خاطر داده می شود که روزهای بهتر در همین حوالی هستند. تنها چیزی که از ما خواسته می شود این است که این «هنجار جدید» را بپذیریم، وضعیتی که شامل زندگی در «خانه های نقلی»، خوردن «کرم ها» به جای تنقلات و ابراز نکردن افکار مستقلی است که با روایت های رسمی جریان اصلی فرق دارند. پس با در نظر داشتن این نکات، می کوشم از میان خبرهای اقتصادی بسیار بدی که به ما می رسد، چند خبر را به مثبت ترین شکل ممکن واکاوی کنم.

این هفته آگاه شدیم که ۹۶۵ هزار آمریکایی دیگر درخواست های جدیدی را برای دریافت مزایای بیکاری طی هفته گذشته ارائه داده اند: «تعداد کسانی که به دنبال دریافت مزایای بیکاری هستند هفته گذشته به ۹۶۵ هزار نفر افزایش یافت که بیشترین رقم از اواخر آگوست و شاهدی بر این است که  شیوع دوباره ویروس کرونا بار دیگر به اوج گیری تعداد کسانی منجر شده که شغل خود را از دست داده اند.
تازه ترین ارقام برای درخواست مزایای بیکاری که روز سه شنبه از سوی وزارت کار صادر شده، همچنان در سطحی است که تا قبل از شیوع این ویروس دیده نشده بود. تا پیش از این همه گیری درخواست های هفتگی معمولا ۲۲۵ هزار مورد بود. بهار گذشته بعد از تعطیلی های سراسری به دلیل انتشار ویروس کرونا، درخواست ها برای دریافت مزایای بیکاری به حدود ۷ میلیون رسید  که ۱۰ برابر از بالاترین رکورد قبلی بیشتر بود. بعد از  کاهش این درخواست ها در طول تابستان، از ماه سپتامبر به بعد تعداد آنها به بیشتر از ۷۰۰ هزار مورد رسیده است.»
اما به ما گفته می شود که دلیل این اتفاق سیاست های شکست خورده دولت فعلی است و در دولت سوسیالیست بعدی قطعا اوضاع بسیار بهتر خواهد شد.
سال ۲۰۲۰  به طور خاص سال بدی برای کارگران کم درآمد بود. کار به جایی رسیده که حتی مقامات فدرال رزرو پذیرفته اند که نرخ بیکاری برای کارگران کم درآمد بالای ۲۰ درصد است: «بیکاری در میان کارگرانی که کمترین درآمد را دارند در آمریکا بالای ۲۰ درصد است، رقمی که به گفته لائل برینارد وزیر خزانه داری اهمیت سیاست های کمک به اقتصاد را برجسته تر می کند.
این رقم نشان می دهد که از زمان اقدامات انجام شده برای کنترل همه گیری کووید۱۹ که به بزرگ ترین افت تولید ناخالص داخلی از زمان رکود بزرگ منجر شده، میزان رونق اقتصادی حاصله چه اندازه نامعلوم است.»

چگونه می توانیم نگاه مثبتی به این خبر داشته باشیم؟ خب، باید گفت دست کم بیشتر آنها این فرصت را به دست آورده اند تا با ماندن در خانه به ویروس کرونا مبتلا نشوند.
پس شاید بتوان گفت که این بحران بیکاری عملا تاثیر مثبتی برای سلامت عمومی داشته است. و هر روز که می گذرد آمریکاییان بیشتری در حال به دست آوردن فرصت «ماندن در خانه» هستند. در یک نمونه دیگر: «شرکت دراپ باکس روز چهارشنبه اعلام کرد که در حال کاهش نیروی کار خود در سطح جهان تا حدود ۱۱ درصد است. در معاملات نیم روزی، سهام این شرکت بیشتر از ۴٫۵ درصد سقوط کرد. این اقدام بر ۳۱۵ نفر تاثیر خواهد گذاشت که تا آخر همین روز کاری به اطلاع آنها رسانده خواهد شد.»
البته با تداوم افزایش ترس ها از کووید۱۹ مصرف کنندگان آمریکایی برای خرید کمتر به والمارت و دیگر فروشگاه های زنجیره ای بزرگ می روند و فروش خرده فروشی های آمریکا برای سومین ماه متوالی کاهش یافته است.
اما این مشکل به زودی حل خواهد شد، چون چک های یارانه همگانی بیشتری در راه است. از آنجا که تمام «بسته های تشویقی» سوسیالیستی قبلی کافی نبوده اند، جو بایدن از یک طرح ۱٫۹ تریلیون دلاری برای کمک به اقتصاد پرده برداشته است.
عالی نیست؟ علاوه بر این بایدن خواستار حداقل دستمزد سراسری هر ساعت ۱۵ دلار نیز شده است. نگران نباشید، این کار اصلا به صنعت رستوران داری لطمه ای نمی زند.

نمی دانم که چرا این اظهار نظر درست است، ولی  این چیزی است که «حقایق یاب ها» می خواهند به ما بگویند. و از آنجا که هم جمهوریخواهان و هم دمکرات ها مدت هاست که دیگر هرگونه تظاهری به داشتن مسئولیت مالی را رها کرده اند، هیچ کس اصلا اشاره نمی کند که ما همین حالا هم ۲۷٫۶ تریلیون دلار بدهی داریم و اصلا نمی توانیم بار «بسته های تشویقی» بیشتر را تاب بیاوریم.
در واقع به لطف تمام هزینه های بی پروایی که تاکنون کرده ایم، کسری بودجه در ماه دسامبر ۲۰۲۰ بیشتر از ۱۰ بار بیشتر از کسری بودجه  ماه دسامبر ۲۰۱۹ بوده است.
به طورکلی بدهی ملی آمریکا در دوران دولت فعلی بیشتر از ۷ تریلیون دلار افزایش پیدا کرده و حتی سی ان ان نیز تایید می کند که این مقدار در دولت بایدن حتی بیشتر هم خواهد شد.
اما  طرفداران «تئوری پولی مدرن» به ما اطمینان خاطر می دهند که کسری ها اهمیتی ندارند و ما می توانیم به هر مقدار که می خواهیم پول قرض بگیریم و خرج کنیم. اگر این حرف درست است چرا در بسته های کمک های تشویقی مبالغ بزرگ تری را در نظر نمی گیرید؟ اگر ما می خواهیم به هر حال «جمهوری» را منحل کنیم، پس چرا برای هر نفر میلیاردها دلار در نظر نمی گیریم؟
هرچند اگر بخواهیم جدی سخن بگوییم، میلیون ها میلیون آمریکایی هستند که همین حالا، در حالی که اقتصاد آمریکا همه جا در پیرامون مان ذوب می شود، در حال تحمل لطمات سختی هستند.

امیدوارم از تلاشم برای تزریق کمی شوخ طبعی به وضعیتی که در آن قرار داریم خوشتان آمده باشد، اما چیزی که بسیاری از آمریکاییان همین امروز با آن مواجه اند اصلا و ابدا جایی برای شوخ طبعی باقی نمی گذارد. در مقطعی قرار داریم که بیشتر آمریکاییان به سختی می توانند از این ماه تا ماه دیگرشان را بگذرانند و عده ای عملا با تصمیمات مالی مرگ و زندگی رو به رو می شوند. مثلا: یک مادر با چشم های اشکبار اعتراف کرد که پول خرید انسولین برای فرزندش را ندارد، با وجود آنکه کار تمام وقت مفسران چپ را به تمسخر سیستم مراقبت های درمانی آمریکا واداشته است.
پسر ده ساله کیتی شیفر که به تازگی تشخیص داده شده به دیابت نوع ۱ مبتلاست هر دوساعت یک بار به انسولین نیاز دارد، ولی این مادر ساکن کارولینای شمالی وقتی نتوانست از پس پرداخت هزینه هزار دلاری نسخه پسرش بربیاید به گریه افتاد.
آیا می توانید تصورش را کنید که جای این مادر بودن چه حالی دارد؟ کل سیستم ما شکست خورده است و در ماه ها و سال های پیش رو همه چیز فقط خراب تر از پیش خواهد شد.
چندین دهه است که آمریکا در مسیر اشتباهی حرکت می کند و رهبرانمان تصمیمات به شدت حماقت باری گرفته اند. اکنون اطرافمان را همه جا دردی جانکاه فراگرفته است و این درد و رنج هر روز فقط بیشتر خواهد شد، چرا که آمریکا با سرعتی بیشتر به سمت فراموشی اقتصادی پیش می رود.
نویسنده: مایکل اسنایدر (Michael Snyder) نویسنده و روزنامه نگار
منبع: https://b2n.ir/310357

انتهای پیام.