شرح شرف

به گزارش بوشهرنیوز؛ نوشتن و گفتن از کتاب فتح خون اثر سید مرتضی آوینی کار سهل و ممتنعی است. سهل است چرا که این اثر نه تنها با چشم سر که با جان مخاطب پیوند و نه صرفا ارتباط برقرار می کند و در جان او می نشیند.اما ممتنع است چرا که مخاطب در این کتاب با یک نگاه و به تبع یک قلم شهودی روبرو می شود و در سیطره این حضور متعالی به یک ظهور ایمانی منتهی می شود و تجربه امر قدسی در هاله ای از چرایی و چگونگی گاه مخاطب را با خود به جایی می برد که نمی داند چرا و چگونه و چطور.

با این حال فتح خون از آنچنان لطافت و سترگی و زیبایی و شهودی همزمان برای مخاطب به ویژه مخاطب شیعی به همراه است که کلمات سوزناک و تابناک آن در جان او شعله ای به قدمت و عظمت و سترگی و شگرفتی تاریخ پر خون شیعه بر می انگیزد و او را در التهابی سرخ با تجربه ای از ساحت قدس همراه می سازد.

فتح خون نه غوطه در دریای ادب و تنزیه کلام به تنهایی و نه سیر تاریخ به یگانگی و نه بیان شرحی مرثیه وار به خودی خود است، که تمام اینها هست و چیز دیگری و آن حدیث عاشقی است که چون روحی مستتر در کالبد کلمات این کتاب به ودیعت نهاده شده است.

فتح خون روایت فتح انسان با فطرت الهی او و کشاکش روح خدایی او با دنیای دنی و حیوانی اوست و در این کشاکش و جنگ، آنچه پیروزی است همین اختیار است و همین انتخاب و همین حر که در مصاف این دو به رغم ادعای شیطان پرستان هر زمان و زمانه ای خود را از منجلاب خذلان و خسران و نابودی و سیاهی به راه نور و مسیر عبور به سوی باران و بهار و بهشت رهنمون می کند و چه زیبایی و شهامت و شهادت و پیروزی از این بزرگتر؟

و فتح خون حدیث این رستگاری تاریخ است در قامت انسان و بانگ الرحیل هجرت و سفر که از ورای هر روز و روزگار بر فراز هر قوم و قبیله ای و بر هر بنی بشری آوای رفتن و نماندن سر می دهد و این است مصداق تام و تمام کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا.

ای کاش نگاه عاشورایی و بیانشهودی سید مرتضی آوینی در کتابفروشی های این کشور قابل دسترس بود و ای کاش کتابهای او را که چون مصحف زرین شرح شرف،نشانه های سترگ راه و تمییز آن از بیراهه های آخر الزمان بودند و هستند و خواهند بود از کتابفروشیهای کشور به بهانه های واهی جمع آوری نمی شد و ای کاش آنروز که تمام کتابفروشی های پایتخت را گشتم و کتابی از او نیافتم می توانستم پاسخ دستهای خالی و دل خالی ترم را با همین توجیه و توبیخ و انکارهایی بدهم که صاحبان نسبی و سببی و دوستان و دشمنان یکپارچه او می دهند و …ای کاش!