صداوسیما و حدیث آرزومندی ما

به گزارش بوشهرنیوز؛ متنی که دو روز پیش در بوشهرنیوز منتشر شد و در آن نقدهای نسبتا تند و البته دقیقی نسبت به وضعیت صدا و سیما وجود داشت، واکنشهایی را از سوی مخاطبین به همراه داشت که شاید مهم ترین و اصلی ترین آن در عین قبول نکات گفته شده در آن متن، خلأ ارائه راهکار بود.

گرچه ما معتقد نیستیم ارائه راهکار وظیفه منتقد است اما با این حال هم در جهت احترام به نظر این گروه از مخاطبین و هم در راستای رویکرد رسانه ای مان، طی چند مطلب و با نگاهی جدی با رویکرد ارائه راه حل هایی که به ذهنمان می رسد، به انتشار مطالبی مبادرت خواهیم ورزید.

امید است انتشار این سلسله مطالب به همه ما کمک کند تا در مسیر نقد و اصلاح امور گام برداریم. ما معتقدیم به موازات نقد و تحلیل «آنچه هست» که در جای خود مهم و ضروری است گفتن از «آنچه باید باشد» هم لازم و حیاتی است.

اما مواجهه منتقدین و صاحب نظران عرصه های مختلف با رسانه ای فراگیر همچون صداوسیما چگونه است و در چه مقیاس و مختصاتی و باید از چهویژگی هایی برخوردار باشد تا به نتایج درخور و قابل استفاده منتهی گردد.

آیا رویکردهای معمول و مانوس و مالوف ما سلبی است یا ایجابی و هریک به چه اندازه و چگونه؟

با چه معیارهایی و چه پیش فرض هایی به مشاهده و مطالعه و نقد و تحلیل رسانه فراگیر می پردازیم؟

به موازات نقد و تحلیل «آنچه هست» که در جای خود مهم و ضروری است گفتن از «آنچه باید باشد» هم لازم و حیاتی است.

صداوسیمای ما معایب بیشماری دارد و محاسن اندکی.باید بپذیریم و در طول نوشتارهای متعددی در این محفل به آن پرداخته ایم.اما براستی ما از رسانه ای مثل تلویزیون چه می خواهیم؟نکند خواسته های روشنی از این ابزار در ذهن نداریم و صرفا به گفتن بدیها روی آورده ایم و حواسمان نیست که خواسته هایمان چیست و آیا اساسا این قدرت را داریم که بتوانیم خواسته هایی روشن و قابل ذکر در این حوزه بر زبان آوریم؟

نکته اصلی مد نظر این نوشتار همین مسئله بسیار مهم و البته مغفول مانده است که بسیاری از منتقدان و حتی صاحب نظران در حوزه رسانه ملی، الگو و نمونه قابل ارائه ای در مقابل آنچه رد و انکار می کنند در دست ندارند و در ذهن.

صداوسیمای ما باید و قرار است دانشگاه باشد.قبول!اما چگونه؟با کدام رهیافتها و ابزارها و الگوها؟با کدام اصول و ارزشها؟با کدام نیروها؟با کدام طرح مدون و حرفه ای و جامع و مانع؟

نکند قرار است تا قیام قیامت صرفا با شعار و سخنرانی و بیانیه له یا علیه تلویزیون، به سمت آنچه می خواهیم حرکت کنیم و در حقیقت یک دانشگاه عمومی بسازیم از موجود ناقص الخلقه و عجیب و غریبی که هم اکنون هست. دستگاهی که دوست و دشمن از آن ناراضی اند!

حقیقت آن است که همه ما نیاز به بازبینی و اصلاح ذهنیت ها و روشهایمان داریم.

رسانه ملی باید افق هایش را بنابر آرمانها و واقعیت ها به شیوه ای روزآمد اما نه روزمره و در راستای منویات امام و امت تنظیم کند.

منتقدان باید در رصدهای رسانه ای و تحلیل ها و ریزبینی ها و ایرادسنجی ها و نقادی هایشان عناصر و شاخصه هایی همچون فضای رسانه،شرایط و محدودیت ها و در عین حال امکانات سخت افزاری و نرم افزاری را در نظر بگیرند و خواسته های خود را بر اساس داشته ها و البته بایسته ها و شایسته های رسانه تنظیم کنند.

و الا اگر بنا باشد همه در جزایری جداگانه و بی توجه به کم و کیف همدیگر فقط سرهم داد بکشند و تقصیرها را گردن همدیگر بیاندازند تا قیام قیامت هم اتفاقی نخواهد افتاد و قدمی از قدم برداشته نخواهد شد و صرفا انرژی و زمان و هزینه های دیگر صرف خنثی کردن کار همدیگر و زیر سوال بردن هم آنهم با چشمان بسته خواهد شد.

ما نمی توانیم همدیگر را نقد کنیم مگر آنکه همدیگر را بشناسیم و بر شرایط هم آگاهی یابیم.

مگر می توان بدون در نظر گرفتن محدودیت ها و مشکلات بر سر راه یک رسانه صرفا به مقایسه کارکردهای آن با ذهنیت های خام و نپخته ای پرداخت که هرگز و در هیچ میدانی آزموده نشده اند و هیچ امتحانی پس نداده اند.

ذهنیت هایی که صرفا در حد مشتی تئوری شعاری باقی مانده و هرگز در محک تجربه عیارشان سنجیده نشده است.

(ادامه دارد)