گفتگو خلأ همدلی و همراهی اجتماعی را پر می کند

به گزارش بوشهرنیوز: شاید بتوان یکی از ویژگی های خوب مردم خونگرم جنوب را اهلیت آنها به گفتگو و عادتشان به همراهی و همدلی اجتماعی دانست. موضوعی که در بسیاری از جوامع حالا دیگر تبدیل به یک معضل شده است. یکی از مهم ترین نکات در مسیر توسعه انسانی و اخلاق مداری و رسیدن به مکارم ایمانی در یک جامعه موضوع گفتگو بین آحاد آن اجتماع است.

فقدان گفتگوی جمعی یکی از بزرگترین معایب جامعه ماست. رواج گفتگو در جامعه، انسان ها را متوجه این امر می کند که همه آن ها سرشت و سرنوشت مشترک دارند، فلذا به حال یکدیگر رأفت پیدا می کنند.

قوت سخن هر فرد تعیین کننده موقعیت اوست . در جامعه ی اهل گفتگو، موقعیت هر فرد را قوت سخن او تعیین می کند، نه اینکه موقعیت او، قوت سخنش را مشخص کند!

در جامعه ای که اهل گفتگو نیست، عده ای بر صدر می نشینند و آن گاه هر آنچه که آن ها بگویند باید بر صدر باشد. متاسفانه در جوامع ما، موقعیت شخص است که قوت سخن او را مشخص می کند. وقتی اسم شخص خاصی به سخنی پیوند می خورد، این سخن پر قوت می شود، چرا که گوینده ی این سخن دارای موقعیت خاصی است.

در جوامعی که گفتگو وجود ندارد، هر فرد اول باید موقعیتی برای خود پیدا کند، آن گاه هر تُرَّهاتی را بگوید پذیرفته می شود.

نبود دشمنی های نابجا؛ جوامعی که اهل گفتگو هستند، دشمنی های نابجا وجود ندارد.

در دوره ی مصدق و کاشانی(فارغ از برحق بودن یا نبودن هر یک)، نیروی اجتماعی عظیمی طی دو دهه از بین رفت. چرا که مریدان هر طرف، تمام سخنان رهبر خویش را درست، و سخنان طرف مقابل را تماماً نادرست می دانستند.

در صورتی که اگر این دو طیف اهل گفتگو بودند، وفاق و همزیستی اجتماعی در شرایط بهتری قرار می گرفت. اگر دو طرف این مناقشه، با یکدیگر گفتگو می کردند، مریدان هر طیف نیز نسبت به طرف مقابل موضع نرم تری اتخاذ می کردند و در مجموع شرایط بسیار مطلوب تری ایجاد می شد.

در صد سال اخیر، منازعات بسیاری در کشور ما رخ داده است که فقدان گفتگو، عامل آن ها بوده است.

رواج رأفت در جامعه؛ رواج گفتگو در جامعه، انسان ها را متوجه این امر می کند که همه ی آن ها سرشت و سرنوشت مشترک دارند، فلذا به حال یکدیگر رأفت پیدا می کنند. انسان ها وقتی متوجه می شوند که کس دیگری غیر از خودشان، به دادشان نمی رسد، نسبت به یکدیگر مهربان می شوند. اگر مشکلی به وجود بیاید، همه ی اعضای این جامعه، تلاش می کنند تا آن را رفع کنند، چرا که آن را مشکل خود می دانند.

در کشور ما، هیچ یک از فوایدی که نام برده شد وجود ندارد، چرا که اصلاً فضا، فضای گفتگو نیست. اشخاص، به پشتوانه ی موقعیتی که دارند، هر چه می خواهند می گویند. همبستگی و احساس سرنوشت مشترک در مردم وجود ندارد و هر فرد تلاش می کند تا گلیم خود را از آب بیرون بکشد.